Edebiyat

İSTİKLÂL MARŞI -Kahraman Ordumuza- Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;O benimdir, o benim milletimindir ancak. Çatma, kurban olayım çehreni ey nazlı hilâl!Kahraman ırkıma bir gül… ne bu şiddet bu celâl?Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helâl,Hakkıdır, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl. Ben ezelden beridir hür yaşadım,

İstanbul, gözlerinde yaldızlı bir gece,Martıların şarkısı düşer Boğaz’ın içine.Her köşe bir sır saklar, her dalga bir nefes,Kalbimde yaşarsın sen, hep en derin heves. Gök kubbede yankılanır ezanla ninniler,Tarihin taş duvarı hâlâ seni söyler.Topkapı’dan süzülür bir rüzgâr usulca,Sultanahmet ışığında düşlerim bulunca. Bir yanda Galata, susmaz bakışları,Diğer yanda Adalar, umutlu yarınları.Sokaklarında aşk var, denizinde özlem,Her adımda hatıra,

Coşar âvîzeler artık, köpürür kandiller;Bu ışık çağlayanından bütün âfâk inler!Yalının cebhesi, Ülker gibi, baştan başa nûr;Nîm açık pencereler, reng ü ziyâdan mahmûr.Al, yeşil, mâvi fenerlerle donanmış kıyılar;Serv-i sîmînler atılmış suya, titrer par par.Dalgalardan seken üç çifte kayıklar sökerek,Süzülür sâhile, şâhin gibi, yüzlerce kürek.Bir taraftan bu akın yükseledursun karaya;Bir taraftan dökülür öndeki saflar saraya.Rıhtımın taşları, zümrüt

Şu Boğaz Harbi nedir? Var mı ki dünyâda eşi?En kesîf orduların yükleniyor dördü beşi,-Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya-Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!Nerde -gösterdiği vahşetle- “bu: bir Avrupalı! “Dedirir -yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi! Eski Dünyâ, Yeni Dünyâ, bütün akvâm-ı beşer,Kaynıyor kum gibi, tûfan